تحرک یک نیاز اجتماعی و اقتصادی می باشد . در دسترس بودن ادوات حمل و نقل ، و مسیری که آنها را منتقل می کند، می تواند چالش های عمده ای را به پویایی و تحرک ساکنان در شهرهای امروزی عرضه دارد.
در سرمایه گذاری ها در زیرساخت حمل و نقل شهری، نقش اندکی در کاهش مشکلات پویایی (تحرک) بر قشر ضعیف شهری یا گروه های حساس و آسیب پذیر و محروم گذاشته ، اگر خدمات ارائه شده مقرون به صرفه نبوده و یا غیر قابل دسترس باشند، چنین موانعی منجر به نابرابری اجتماعی و ایجاد فاصله اجتماعی در نواحی شهری می گردد ، و شامل تبعیض علیه گروه های آسیب پذیر و محروم می شود.این موانع طبیعتا مالی و یا فنی نبوده ، بلکه برخواسته از فاکتورهای (عوامل ) سیاسی ، اجتماعی و نهادی می باشد که از پیشرفت بسوی سیستم های پویای جامعه ی پایدار شهری جلوگیری به عمل می آورد.
بنابراین این فصل بر روی جوانب تحرک یا پویایی شهری که مربوط به فراهم آوردن و دسترسی مقرون به صرفه به فرصت ها و موقعیتها ، به حداقل رساندن محرومیت اجتماعی و بهبود بخشی به کیفیت زندگی همگانی تمرکز می نماید.
در سال های اخیر سیاست حمل و نقل ، تمرکز با دقت بیشتر بر روی برآوردهای جدید و ارزیابی رژیم جدید ، برای بیان روشن و بهتر تاثیر سرمایه گذاری های حمل و نقل را آغاز کرده است ، در حالی که پروژه های حمل و نقل دستخوش ارزیابی اثرات محیط زیستی و اقتصادی قرار گرفته و استفاده از ارزیابیهای اثرات اجتماعی به طور نسبی پیشرفت کمتری داشته است.
یکپارچه ساختن ابعاد اجتماعی در سراسر سیکل حیات پروژه های حمل و نقل ، پتانسیل آنها را در جهت مزایای تحول منتهی به کاربران ، هنگامی که خطرات و پیامدهای منفی اجتماعی کاهش می یابد،بهبود خواهد بخشید.
تلاش مضاعف سرمایه گذاری در تجزیه و تحلیل اجتماعی می تواند بازده نامتناسب ( پروژه هایی که مناسب تر،پایدارتر ، ایمن و با کیفیت بالاتر هستند و افزایش مشارکت و تعامل اجتماعی را شامل می شوند) را در برداشته باشد.
در چنین شهری سیستم تحرک به طور فزاینده ای تبدیل به سیستم موتوری شده ، مسافران آسیب پذیر درگیری های مربوط به ترافیک و تصادفات و ازدحام و همچنین هزینه های حمل و نقل موتوری را متحمل شده ، در حالیکه کسانی که استطاعت داشتن خودرو ندارند نیز مجازات می شوند.
بدون یک سیستم حمل و نقل عمومی خوب ، مسافران با بده بستان پیچیده ای مابین امنیت سرپناه ، فاصله سفر و طریقه سفر مواجه می شوند.
در عین حال کاربران غیرموتوری جاده ای ( در درجه اول عابران پیاده و دوچرخه سواران ) و کاربران حمل و نقل عمومی _ بخصوص در کشورهای در حال توسعه _ اغلب در طراحی و نوسازی زیرساخت های حمل و نقل نادیده گرفته شده اند.