چکیده- abstract
در این دنیای تجارت رقابتی روزافزون، شرکت ها از برونسپاری بعنوان ابزار استراتژیک اهرم نمودن منابع پراکنده جهان استفاده می کنند طوری که آن ها ممکن است بر قابلیت های محوری متمرکز شده و کارایی را بهبود ببخشند. شرکت ها هرچه بیشتر بروی برونسپاری تمرکز کنند، وابستگی بیشتری به عرضه کنندگان داشته، و اهمیت مدیریت و توسعه عرضه کنندگان به منظور دستیابی و بیشینه سازی به مزیت های برونسپاری دوچندان می شود. این مقاله به بررسی تاثیر توسعه عرضه کننده بر عملکرد برونسپاری می پردازد. از مدلسازی معادله ساختاری برای آنالیز داده هایی جمع آوری شده از 213 شرکت تولیدی در کشور چین استفاده شد. نتایج نشان می دهند که توسعه عرضه کننده تاثیر مثبت مستقیم قوی بر عملکرد برونسپاری داشته، و اینکه توسعه عرضه کننده منجر به ارتقاء عملکرد برونسپاری از طریق کاهش ریسک فرصت طلبی برونسپاری و بهبود انعطاف پذیری برونسپاری می شود. علاوه بر سهم علمی نظریه های فعلی برونسپاری، یافته هایمان درک و بینش کاربردی درباره نقش توسعه عرضه کننده در ارتقاء عملکرد برونسپاری، در اختیار مدیران برونسپاری قرار می دهد.
واژگان کلیدی- Key Terms
توسعه عرضه کننده، ریسک فرصت طلبی، انعطاف پذیری برونسپاری، عملکرد برونسپاری، شرکت های تولیدی

1. مقدمه- Introduction
با توجه به افزایش فضای رقابتی محیط تجاری، شاهد نیاز روزافزون شرکت ها به برونسپاری از محصولات یا فعالیت های غیرمحوری، و تخصیص اکثر منابع و ظرفیت هایشان به قابلیت های محوری هستیم (لنکفورد و پارسا 1999؛ وستفال و سوهال 2013).[1] تمرکز اصلی دوره اولیه برونسپاری، دستیابی به اهداف کاهش هزینه از طریق مزیت بردن از بهاورزی هزینه در بازار جهانی است. این مدل برونسپاری بهاورزی هزینه تا پایان دهه 1980 رایج بوده است (هاتونن و اریکسون 2009).[2] با شروع دهه 1990، شرکت ها بصورت روزافزون برونسپاری را نه تنها بعنوان ابزار کاهش هزینه، بلکه بعنوان اقدام استراتژیک برای دسترسی به قابلیت های محوری از طریق بازار خارجی، پیاده سازی نمودند (کوئین 2000؛ هاتونن و اریکسون 2009؛ کانگ و دیگران 2012).[3] این امر باعث شد تا شرکت ها وابستگی بیشتری به دانش و مهارت عرضه کنندگان کلیدی شان پیدا کنند. در مصاحبه میدانی خود از مدیران شرکت الکترونیکی سامسونگ که در تینجین فعالیت می کند، به پاسخ زیر رسیدیم: «ما برخی از قطعات را به تولید کنندگان چینی برونسپاری می کنیم. در آغاز، این قابلیت های تولیدکنندگان منطبق با الزامات ما نبوده، و باید به آن ها در مسیر بهبود دانش و مهارت کمک می کردیم تا بتوانند به هدف برونسپاری مان دست یابند». سطح قابلیت های عرضه کننده مستقیماً و غیرمستقیم بر هزینه، کیفیت، تحویل و نوآوری تکنولوژی تاثیر می گذارد (کرائوس و اسکاندل 2002).[4] در نتیجه شرکت ها در حال توجه بیشتری به توسعه عرضه کننده می باشند، که هدف ارتقاء مستمر قابلیت عرضه کننده برای رفع هرچه بهتر نیازهای بلند مدت شرکت های خریدار است (کرائوس و الارم 1997؛ کرائوس و اسکاندل 2002؛ لیائو، هونگ و رائو 2010). [5]