چکیده
پیش­زمینه:بخش جدایی­ناپذیری از درمان افراد دیابتی، فعالیت­های بدنی است. گزارشات علمی نشان­دهنده تأثیرات مثبت هیپوکسی و تمرینات ورزشی روی متغیرها متابولیکی و قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت می­باشد.
اهداف:هدف از این بررسی ارزیابی تأثیرات هیپوکسی نورموباریکی و همچنین انجام تمرینات ورزشی روی غلظت سرم فاکتورهای پروآنژیوژنی و گلیسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 می­باشد.
مواد و روش­ها:درمجموع 28 فرد بزرگسال ( با میانگین سنی 4/30 سال  سال) که از دیابت به مدت 1/12 سال  سال رنج می‌کشیدند در کنار افراد سالم در آزمایشات زیر شرکت کردند: نورموکسید ( داشتن غلظت طبیعی اکسیژن) (NOR) و هیپوکسی(Hy) در این شرایط موردبررسی قرارگرفته و آزمایشاتی روی تمرینات فاصله­ای  NORو HYانجام شد . سیستم هیپوکسی آموزش­دهنده ارتفاع ( 123-HYPایجادکننده هیپوکسی، تکنولوژی LOWOXYGEN، برلین، آلمان) با ارتفاع حدود 2500متری بالاتر از سطح دریا مطابقت داشته و در این بررسی استفاده می­شود. تست­های ورزشی روی یک ارگومتر ( دوچرخه کارسنج) ورزش اکس کالیبور را انجام داد ( هلند). متغیرهای قلبی تنفسی، گلیسمی، شاخص­های هماتولوژی و آنژیوژنی در شرایط استراحت و در واکنش به پروتکل­های تمرینی مورد سنجش قرار گرفت.
نتایج:داده­های فعلی تأیید می­کند که بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، سطح خوبی از ظرفیت و تناسب ایروبیکی را در خود نشان می­دهد. NOREXو HyExمنجر به کاهش قابل‌توجه در غلظت گلوکز سرم شدند(  در مقایسه با  ). بیماران مبتلا به دیابت، فاکتور القایی هیپوکسی پایه بالاتری داشتند- سطح 1 آلفا که این میزان با افراد سالم مقایسه شد(). که بعد از قرارگیری در هیپوکسی و هیپوکسی با ورزش،افزایش پیدا کرد(  ). هیپوکسی تا حد قابل‌توجهی فاکتور رشد-  تغییر پایه را کاهش می­دهد(TGF- )( ) و تأثیر قابل‌توجهی روی فاکتور نکروز توموری دارد- سطح a(TNF-a) (  ).
نتیجه­گیری:بررسی ما نشان می­دهد که هیپوکسی ترکیب‌شده با تمرینات ورزشی، گلیسمی را کاهش داده و ممکن است باعث ایجاد مزایای قابل‌توجهی در جلوگیری از عوارض قلبی عروقی دیابتی­ها شود.
کلید واژگان: آنژیوژنزیس، دیابت ملیتوس نوع1، مقاومت ورزشی، فاکتور القاکننده هیپوکسی-1
مقدمه
دیابت نوع1(T1DM) یک بیماری خود ایمنی است که منجر به تخریب هدفمند سلول­های  پانکراتیک و از بین رفتن دائمی انسولین می­شود. در حال حاضر هیچ شواهد واضحی در مورد مزایای فعالیت فیزیکی منظم رو کنترل گلوکز در دیابت نوع 1 وجود ندارد. به‌هرحال تمرینات ورزشی منظم، ریسک عوارض مرتبط با دیابت را کاهش داده و کیفیت زندگی افراد دیابتی را بهتر می­کند. به‌طورکلی این‌طور پذیرفته‌شده است که افرادی که از درمان­های انسولینی استفاده می­کنند، می‌توانند تقریباً همه نوع فعالیت بدنی را انجام دهند. مطالعات اخیر گویای این است که افراد مبتلا به دیابت نوع1 بیشتر از قبل تمرینات ورزشی مخاطره­آمیز را انجام می­دهند ( مثل کوه‌نوردی) حتی اگر در شرایطی باشد که ارتفاع آن زیاد باشد.
تمرینات ورزشی منظم، متابولیسم گلوکز را از طریق مسیر مستقل از انسولین افزایش داده و منجر به افزایش ظرفیت اکسایش ماهیچه‌ای شده و محرکی را ایجاد می­کند که بیشترین  تأثیر را برای بهبود کنترل قلبی عروقی دارد. به‌هرحال در افراد دیابتی ممکن است این شرایط منجر به وقوع برخی واکنش‌های معکوس از قبیل کاهش قند خون، افزایش قند خون، گردآمدن مقدار زیادی از اجسام کتونی در بافت‌ها و مایعات بدن و عوارض مرتبط با دیابت شود. تأثیرات جانبی قلبی عروقی و متابولیک تمرینات ممکن است به سطح شروع گلیسمی، نوع یا شدت تمرینات و استفاده از انسولین اگزوژنی بستگی داشته باشد. در طول تمرینات شدید (بیشتر از 85% مصرف اکسیژن- VO_2max)، واکنش اپی­نفرین می­تواند بازده خروجی گلوکز هپاتیکی را افزایش داده و درنهایت منجر به بالا رفتن قند خون بعد از تمرین شود. این شرایط را می‌توان از طریق تجویز آنالوگ‌های انسولینی فعال در کوتاه­مدت، قبل از تمرینات شدید، کاهش داد. انجام تمرینات طولانی‌مدت با شدت متوسط( 40 تا 60 درصد VO_2max)، لیپولیزیز، گلیکوژنولیز و گلیکونئوژنیز را فعال‌سازی می­کند تا منجر به پشتیبانی کافی از سوبستراهایی برای فسفریلاسیون اکسایشی در ماهیچه­های در حال انقباض شده که بیمار را در معرض خطر هیپوگلیسمی بعد از ورزش قرار می­دهد.